مشارکت عامه مردم در تصمیم‌گیری ریشه در جامعه مدنی دارد چرا که توجه به تفکر عمومی اول بار از دل جامعه مدنی سر برآورد، حمایتی که از سوی اندیشمندان و مدافعان حقوق عامه رسیده است و برنامه ریزان را برای دخالت دادن نظر عامه مردم و تصمیم ها پایدارتر کرد به گونه ای که باعث تحول در نظام اداری از حالت متمرکز به غیر متمرکز شد و سبک های مستبدانه اداری سازمان ها جای خود را به سبک های تقویضی داد.

همراه با این تحول، الگوهای خط مشی گذاری نیز از هویت تعقل گرایی خود که اختیار تصمیم گیری را به دست عده ای محدود می دادند دست کشید و رو به سوی الگوهایی آورد که هویتی تجربه گرا و واقع گرا دارند و زمینه را برای دخالت عامه مردم در تصمیم گیری ها فراهم می سازد. دادن اختیار و قدرت به مردم برای دخالت و تصمیم گیری از جانب صاحبان قدرت که دارای مفاهیم متعددی است درون مایه اصلی مشارکت است که مورد توافق همه اندیشمندان است.

در این راستا طرح من شهردارم که برای دومین سال متمادی از سوی شهرداری تهران اجرایی شده است در تلاش است ضمن تحلیل خاستگاه و تبیین مفهوم مشارکت در درون سیستم و سازمان شهرداری، به ترسیم مدلی از مکانیزم ها، ابزار و تکنیک‌های مشارکت عامه مردم در تصمیم گیری بپردازد تا علاوه بر کاهش رویکرد تصدی‌گری مدیریت شهری در امورات محلی، میزان مداخله عناصر ذینفع و موثر محلی را با هدف مدیریت منابع، هوشمندسازی مطالبات و سودمند کردن اقدامات، افزایش دهد و مشارکت معنی دار شهروندان مسئولیت پذیر را برای خلق تصمیم های بهینه به کاربست بگیرد.

از این روی اقدام شهرداری تهران ، علاوه بر اثر مستقیم بر توسعه محلی، افزایش عناصر سرمایه اجتماعی ، ارتقای سطح دانش شهروندان از اقدامات، افزایش نظارت مردم بر عملکرد مدیریت شهری، موجب توانمندسازی ایشان در مدل های اصطلاحا CBO شده و در تحقق معنای حکمروایی مطلوب در سطوح محلی و منطقه ای موثرتر عمل خواهند نمود.