به گزارش مدیریت ارتباطات و امور بین‌الملل شرکت بهره‌برداری مترو تهران و حومه،  حمید عادل که ۲۳ سال سابقه راهبری قطار در متروی تهران را دارد، آن روز پرالتهاب را این‌گونه روایت می‌کند: «روز آخر جنگ بود. من سفر اول را به پایان رسانده بودم و در حال بالا رفتن از پله‌ها به سمت محل استقرار راهبران بودم که ناگهان صدای پرواز جنگنده‌ای را شنیدیم.

عادل ادامه می‌دهد: «در ثانیه‌های اول، من و همکارانم کاملاً سردرگم بودیم. هر لحظه احتمال می‌رفت که در صورت بازگشت جنگنده، جان آنان و همچنین قطاری که از تجهیزات مهم ناوگان حمل‌ونقل شهری بود، به خطر بیفتد. به مهندس سجادی، مدیر عملیات خط چهار که همراه ما بود، گفتم که من قطار را جابه‌جا می‌کنم. ایشان اصرار داشتند که خودشان این مسئولیت را بپذیرند و گفتند: «نه، من خودم می‌روم، تو برو پایین، خطرناک است.» اما من گفتم شما همکاران دیگر را مدیریت کنید، قطار را به من بسپارید. »

این راهبر خط چهار متروی تهران، بی‌درنگ به سمت قطار حرکت کرد و از همکاران تعمیرات خواست تا سریعاً سوار شوند. وی موفق شد قطار را در آن وضعیت اضطراری، به همراه همکارانش به مکانی امن منتقل کند. در پاسخ به این پرسش که آیا در آن لحظه به خطری که جانش را تهدید می‌کرد فکر کرده بود یا نه، گفت: «شاید باور نکنید، اما تنها چیزی که در آن لحظه به آن فکر نکردم، جان خودم بود. من نگران همکارانم و قطاری بودم که نقش مهمی در خدمت‌رسانی به مردم دارد. اگر بلایی سر همکارانم می‌آمد، برای من غیرقابل‌تحمل بود.»

این روایت، تنها یکی از هزاران نمونه از روحیه مقاومت و ازخودگذشتگی مردمان این سرزمین در روزهای سخت است؛ و کارکنان شرکت بهره‌برداری مترو تهران و حومه نیز در آن ایام، با انجام وظیفه‌ای فداکارانه، کوشیدند سنگر خدمت را حفظ کنند.