برنامه «هم‌نورد» با موضوع سلامت اجتماعی؛ از سیاست‌گذاری تا اجرا، به همت بنیاد برکت با همکاری اندیشکده موج و با حضور مهری سادات موسوی، معاون سابق سلامت اجتماعی سازمان بهزیستی کشور، زینب اختری، مسئول قرارگاه سلامت اجتماعی بنیاد برکت و حسین نجفی، معاون سابق آسیب‌های اجتماعی سازمان امور اجتماعی وزارت کشور در خانه اندیشه‌ورزان بحث و بررسی شد.

ضرورت تحول و نقش تسهیل‌گری در اجرا

در ابتدای این برنامه، زینب اختری، رئیس مسئول قرارگاه سلامت اجتماعی بنیاد برکت، بر لزوم یک «تحول در نگاه و رویکرد» برای حل مشکلات اجتماعی تأکید کرد و گفت: باید در عین داشتن یک نگاه کلان، سند تحولی بومی و عملیاتی برای هر منطقه طراحی شود.

وی به نقش بنیاد برکت در اجرایی شدن این مسئله اشاره کرد و گفت: در این میان، نقش محوری، تسهیل‌گری و تولید الگوهای آزمایشی است.

به گفته وی، بنیاد با تکیه بر معاونت‌های مختلف خود (عمرانی، اشتغالی و…) می‌تواند با یک نگاه جامع‌نگر، به کسانی که در خط مقدم کار می‌کنند کمک کند تا مسائل اجتماعی با رویکرد سلامت اجتماعی مرتفع شوند.

او بیان کرد: نیاز مبرم به تعریف و شاخص‌گذاری علمی و ایجاد یک تحول سیستمی در رویکرد اجرایی وجود دارد که در این میان، نهادهایی مانند بنیاد برکت می‌توانند نقش کلیدی ایفا کنند.

در ادامه این برنامه، مهری سادات موسوی، معاون توسعه اشتغال و کارآفرینی جهاد دانشگاهی و معاون سابق سلامت اجتماعی سازمان بهزیستی کشور اظهار داشت: مفهوم سلامت اجتماعی در برنامه‌های توسعه کشور تاکنون بیش از آنکه یک دستور کار عملیاتی باشد، مفهومی تزیینی بوده است.

وی افزود: اولین اقدام در هر قرارگاه یا نهاد مرتبط باید تعریف واحد و شاخص‌گذاری دقیق سلامت اجتماعی باشد.

او بیان کرد: این شاخص‌ها باید مبنای ارزیابی تمام برنامه‌های ملی قرار گیرند تا بتوان به‌طور مطالبه‌گرانه پیگیر ارتقاء وضعیت بود.

موسوی انتظار دارد که این تعریف در برنامه‌های توسعه آتی، به‌ویژه برنامه هشتم، لحاظ شود تا معیار ارزیابی فعالیت‌ها روشن گردد.

در ادامه این برنامه، حسین نجفی، معاون سابق آسیب‌ها و مسائل اجتماعی کشور نیز با تشریح سطوح نیازهای اجتماعی، تأکید کرد که جامعه متعالی نیازمند عبور از سلامت روانی به سلامت معنوی است و در غیاب توجه به این سطوح، آسیب‌ها تشدید می‌شوند.

نجفی توضیح داد: نقش بنیاد برکت را در اجرای طرح‌های توانمندسازی چندبعدی (شغلی، شخصی، اجتماعی و فرهنگی) در مناطق مختلف می‌بیند. وی معتقد است بنیاد باید با شناسایی «نیروهای پیشران محلی»، آن‌ها را توانمند سازد تا خودشان جامعه را توانمند کنند، چرا که «جامعه توانمند قطعاً آسیب‌های کمتری دارد».