به گزارش  “سیمای اقتصادی”  و به قلم  دکتر ناصرالدین اسلامی فرد . مدیریت روابط عمومی و بین الملل بیمه رازی ؛  یکی از مهمترین تغییراتی که شاید بعد از کرونا نیز بازگشت نخواهد داشت، تغییر شکل سازمان ها و به ویژه خدمات رسانی الکترونیک آنها است. به نحوی که تمایل به دیدار حضوری و پیگیری فردی برای بسیاری از امور برای همیشه جای خود را به شکل گیری پیشخوان های الکترونیک خواهد داد.

در این شرایط قاعدتا با کمرنگ شدن فیزیک ادارات، به شرایط تازه ای در حوزه مدیریت روابط عمومی ها بر خواهیم خورد. با کمرنگ شدن امنیت مراسم و دیگر برنامه های رفاهی که معمولا روابط عمومی ها عهده دار آن بودند؛ روابط عمومی های زیادی کارکرد خود را از دست داده و می دهند.

اما آنچه در سازمان های پساکرونایی بیش از همه خودش را به ساختار سازمان تحمیل کرده این است که کل پیکره سازمان در پیشخوان مجازی آن تبدیل به یک روابط عمومی پیشرفته است.

به عبارتی همه پرسنل سازمان برای اعلان ها، پیگیری ها، جوابگویی ها، رفت و آمدها و … تقریبا هر کاری که با مخاطب دارند و مخاطب با آنها درگیر است نیاز به یک سری از مهارتهای روابط عمومی الکترونیک دارند.

شاید برای دستیابی به بهترین الگوی روابط عمومی ایده آل سازمان های پساکرونایی قدری زود باشد اما حتی طرح این موضوع که روابط عمومی در سازمانی که تماما تبدیل به مجموعه ای از سلول های ارتباطی شده و مستقیم ترین ارتباط را با مردم دارد ، دقیقا باید کجا بایستد؟ باید در مجامع علمی و مدیریتی مورد تحقیق قرار بگیرد و فراتر از اینکه بخواهیم برای برخی مشاغل کنونی روابط عمومی که تحت تاثیر کرونا عملا هیچ خروجی ندارندکارآفرینی کنیم تا شغل این افراد از دست نرود .در این خصوص باید جایگاه مناسبی برای روابط عمومی در سازمان های الکترونیک در نظر گرفته شود.

تغییر شکل روابط عمومی در سازمان پساکرونایی یکی از توابع تغییر شکل کل سازمان است. سازمان ها در فضای کرونایی ( چه در شکل بحرانی اش و چه از لحاظ غیرحضوری بودنش) باید تا حد امکان کوتاه تر و تخت تر ، واکنش سریع تر و بی واسطه تر باشند و شاید در این شرایط نقش مدیران میانی تا حدی تضعیف شود. به عبارتی از نظر مدیریتی ، ما از سازمانی بلند با رده های مختلف مدیریتی رفته رفته به سازمانی شبکه ای شبیه سازمان های صنایع خلاق و استارتاپ ها مثل گوگل و آمازون می رسیم.

از منظر دیگر برخی از سازمان های دوران پساکرونا عملا تبدیل به یک سازمان روابط عمومی بزرگ شده است. در این زمان روابط عمومی ها به عنوان مدیران ارتباطی که توانایی ارتباط با واسطه با مخاطب را از پیش داشته اند، می توانند به عنوان رهبران سازمان کل همکاران خود را برای چنین وضعیتی یاری کنند و شکاف ها و مسائلی که در این بین پیش می آید را با مهارت ارتباطی خود بهبود بخشند و در فواصل سلولهای سازمانی که از یک ساختار هرمی به شکل شبکه ای در آمده قرار بگیرند.

البته در این شرایط کم هم نیستند روابط عمومی هایی که چون جای خود را در شرایط جدید نمی دانند عملا به بخش زائد و قابل حذف سازمان ها و نهادها تبدیل می شوند.

سازمان های پساکرونایی کارشان هر چه باشد ، یک نهاد ارتباطاتی هستند و شکل شان شبیه رسانه هاست و روابط عمومی ها نیز برای این سازمان ها بایدبسیار قوی عمل کنند و جایگاهشان را به تثبیت برسانند.